طی دو ماه گذشته، رهبر انقلاب، چهار مرتبه درباره‌ی خطر و آفت «اشرافی‌گری» در جامعه، و مخصوصا در بین مسئولین کشور هشدار دادند.
 
چهار هشدار درباره اشرافی‌گری، در طول دو ماه
اولین بار رهبر انقلاب در بهمن‌ماه سال گذشته، با برشمردن خطر ارتجاع چنین فرمودند: «من وظیفه دارم خطر را به مردم عزیزمان بگویم. ما اگر به سمت اشرافی‌گری حرکت کردیم، این رفتن به سمت ارتجاع است.»(۱۳۹۶/۱۱/۲۹) حدود یک ماه بعد، رهبر انقلاب در دیدار با اعضای مجلس خبرگان، بار دیگر بر این مسئله تأکید کردند: «یک کار دیگر که آن هم از لحاظ اهمّیت از این تبلیغ اگر مهم‌تر نباشد -که به گمان ما مهم‌تر هم هست- کمتر نیست، عملِ خود ما است؛ نه عملی که حتماً جلوی چشم مردم باشد؛ نه، عملِ درست ما تأثیرش را می‌بخشد؛ ترک گناه، ترک دنیاپرستی، ترک اشرافی‌گری...»(۱۳۹۶/۱۲/۲۴)

یک هفته بعد، رهبر انقلاب، در اولین بیانات خود در سال ۹۷ و در حرم رضوی - بیاناتی که حکم نقشه‌ی راه سال را دارد- مجددا به آسیب اشرافی‌گری در جامعه اشاره کرده و فرمودند: «ما در سبک زندگی مشکلاتی داریم: یکی از مشکلات ما اشرافی‌گری است. اشرافی‌گری متأسّفانه از طبقات بالا سرریز می‌شود به طبقات پایین؛ آدم متوسّط -[یعنی] از قشرهای متوسّط- هم وقتی می‌خواهد میهمانی بگیرد، وقتی می‌خواهد عروسی بگیرد، مثل اشراف عروسی می‌گیرد. این عیب است، این خطا است، این ضربه‌ی به کشور می‌زند.»(۱۳۹۷/۰۱/۰۱) نهایتا اینکه چهارشنبه‌ی هفته‌ی گذشته نیز در دیدار با مدیران و کارکنان وزارت اطلاعات، این موضوع را مطرح کرده و سیره‌ی امام خمینی را، پرهیز از اشرافی‌گری و حفظ روحیه‌ی ساده‌زیستی عنوان کردند: «باید موضوع مبارزه با فساد بسیار جدی گرفته و با شریان‌های اصلی آن مقابله شود... فساد در بسیاری از موارد ناشی از روحیه‌ی زیاده‌طلبی و اشرافی‌گری و تجمل‌پرستی است. اینکه امام بزرگوار بارها بر حفظ زی طلبگی و داشتن زندگی ساده و معمولی مسئولان تأکید داشتند، به همین علت بود.»(۱۳۹۷/۰۱/۲۹)
 
هشدار امام خمینی درباره خطر اشرافی‌گری
ارجاع رهبر انقلاب به حفظ روحیه‌ی ساده‌زیستی و پرهیز از اشرافی‌گری توسط امام خمینی رحمه‌الله‌علیه، هم در سیره‌ی شخصی زندگانی ایشان مشهود بود، و هم در سخنرانی‌هایی که در طول دوران رهبری خود داشته‌اند. روحیه‌ی اشرافی‌گری از نظر امام خمینی رحمه‌الله‌علیه آنقدر آفت بزرگی بود که در صورت مبتلا  شدن مسئولان به آن، باید فاتحه‌ی کشور را خواند. روزى که در مسئولان ما «آن خوى کوخ‌‌نشینى بیرون برود و به کاخ‌‌نشینى توجه بکند، آن روز است که انحطاط براى خود و براى کسانى که با او تماس دارند پیدا مى‌‌شود. آن روزى که... خوى ارزنده‌ی کوخ‌‌نشینى بیرون برود، آن روز است که ما براى این کشور باید فاتحه بخوانیم. ما در طول مشروطیت از این کاخ‌‌نشین‌ها خیلى صدمه خوردیم. مجلس‌هاى ما مملو از کاخ‌‌نشین بود... آن روزى که توجه اهل علم به دنیا شد و توجه به این شد که خانه داشته باشم چطور، و زرق و برق دنیا خداى نخواسته در آنها تأثیر بکند، آن روز است که باید ما فاتحه‌ی اسلام را بخوانیم... آن روزى که زرق و برق دنیا پیدا بشود و شیطان در بین ما راه پیدا کند و راهنماى ما شیطان باشد، آن روز است که ابرقدرت‌ها مى‌‌توانند در ما تأثیر کنند و کشور ما را به تباهى بکشند... وقتى کسى احساس نکند که فقر معنایش چى است، گرسنگى معنایش چى است، این نمى‌‌تواند به فکر گشنه‌‌ها و به فکر مستمندان باشد. لکن آنهایى که در بین همین جامعه بزرگ شده‌‌اند و احساس کردند فقر چى است، دیدند، چشیدند فقر را، احساس مى‌‌کردند، ملموس‌شان بوده است که فقر یعنى چه، اینها مى‌‌توانند به حال فقرا برسند.»(صحیفه امام، ج‌۱۷، صص ۳۷۷-۳۷۶) برای همین هم ایشان صراحتا به دستگاه‌ها و نهادهای دولتی دستور می‌دهند که: «باید تمام ادارات از نخست‌‌وزیرى تا کوچک‌ترین اداره از تجمل‌‌پرستى و اسراف و کاغذبازى بپرهیزند و کار مردم را سریعاً انجام دهند.» (صحیفه‌ی امام، ج‌۶، ص ۲۶۶)
 
یادتان هست دهه ۶۰ را؟
باری، اشرافی‌گری آفت انقلاب است و مسئولان همواره در خطر مبتلا شدن به این ارتجاع قرار دارند. راه‌حل فائق آمدن بر آن هم یک چیز است: بازگشت به روحیه‌ی مسئولان دهه‌ی ۶۰. مسئولانی که بدون توجه به زخارف دنیا، همه‌ی هم و غم خود را معطوف به کار انقلاب و گره گشودن از مشکلات مردم می‌کردند. برای همین هم بود، که رهبر انقلاب در دیدار نوروزی با برخی از مسئولان کشوری، به این نکته اشاره کرده و فرمودند: «خیلی از شماها از اوایل انقلاب در میدان فعالیت‌های انقلابی بوده‌اید، یعنی دهه‌ی ۶۰ را به خوبی درک کرده‌اید. [آیا] یادتان هست احساسات خودتان در آن دهه را؟ یادتان هست رفتار خودتان در آن دهه را؟ یادتان هست بی‌اعتنایی به مال را که در آن دهه داشتید؟ اهتمام به خدمت را که در آن دهه داشتید؟ یادمان می‌رود؛ این اشکال کار است.»(۱۳۹۷/۰۱/۲۰)