سلام ما به حسین و به کربلای حسین

سلام ما به حسین و به کربلای حسین - سلام ما به علمدار با وفای حسین... سلام ما به حبیب مظاهر و علی اکبر - سلام ما به قاسم و عبدالله و علی اصغر... سلام ما به ابالفضل و سه برادر او - سلام ما به دو طفلان و زینب و به خواهر او... سلام ما به رقیه، سکینه و به رباب ... سلام ما به جگرهای تشنه در لب آب - سلام ما به سلامی که عصر عاشورا - نموده بر بدن غوطه ور به خون، زهرا... سلام ما به جبین شکسته زینب - سلام ما به نماز نشسته ي زینب... سلام ما به بدن های مانده در صحرا - سلام ما به ملاقات زینب و زهرا... سلام ما به لب چوب خیزران خورده - سلام ما به رقیه، که نیمه شب مرده... سلام ما به تنوری که اشک زهرا ریخت - سلام ما به اشک یتیمان که در سحرها ریخت... سلام ما به فرات و به موج سوزانش - سلام ما به ابوالفضل و چشم گریانش... سلام ما به شهیدان کربلای حسین - سلام بر همه انصار با وفای حسین... سلام باقری و جمله این عزاداران - رسد به سبط نبی و به جمله یاران .

مرغ دلم پر مي زند ، اندر هوايت يا حسين

مرغ دلم پر مي زند ، اندر هوايت يا حسين - دارد دل بشگسته ام ، شوق لقايت ياحسين... من عاشق دل خسته ام ، بر مهر تو دل بسته ام - از قيد دنيا رسته ام ، گريم برايت يا حسين... طي شد بهار عمر من ، در آرزوي کوي تو - خواهم زحق گيرم مکان ، در کربلايت ياحسين... هر گه کنم ياد غمت ، گريم براي ماتمت - دارم به سر شور نوا ، در ماجرايت ياحسين... زان حالت جانسوز تو ، آتش زده بر جان من - آه و فغان زان تشنگي ، جانم فدايت يا حسين... اکنون زپا افتاده ام ، بيمار و زار و خسته ام - يک دم قدم نه بر سرم ، دارم هوايت يا حسين .

حسين جان بر سرم باشد هوايت

حسين جان بر سرم باشد هوايت - عزيز فاطمه جانم فدايت... خوش آنروزي که زوار تو گردم - ببندم بار سوي کربلايت... حسينجان گر بر آيد آرزويم - نشينم روز و شب در نينوايت... خوش آن ساعت که بينم مرقدت را - حريم و بارگاه با صفايت... به ياد غربتت شيون نمايم - فغان از دل کشم در ماجرايت... به ياد آن مصيبتهای جانسوز - حسين جان مي کنم بر پا عزايت... شود گر قسمتم آب فراتت - زديده اشکها ريزم برايت... ببوسم مرقدت را از دل و جان - ببوسم تربت دار الشفايت... گذارم روي خود بر قبر اکبر - بنالم از براي ناله هايت... به وقت مرگ من در انتظارم - که آيي بر سرم بينم لقايت .

مرغ دلم می زند پر به هوای حسین

مرغ دلم می زند پر به هوای حسین - می بردم کو به کو شور و نوای حسین... جاذبه ی عشق او داده مرا آبرو - سرخوش و سرمستم از جام ولای حسین... عاشق و دلخسته ام دل به حسین بسته ام - کعبه ی آمال من کرب و بلای حسین... هر که به دربار او دست گدایی برد - شامل حالش شود لطف و عطای حسین... زمزمه ی یا حسین می رسد از هر کران - گشته به هر جا بلند باز لوای حسین... سوز دل خسته را جام حسینی دواست - مرهم زخم دل است اشک عزای حسین... در همه ی کائنات ولوله برپا شده - ملک و ملک نیل پوش گشته برای حسین... رایحه ی عدل و داد روح صلات و جهاد - تا ابدیت دمد از دم نای حسین... گر چه حسین شد شهید در ره دین و نماز - جان جهان می شد ای کاش فدای حسین... روز قیامت شود آتش دوزخ خموش - گر به به محشر فتد بند ردای حسین... در سفر کربلا سر ز تنش شد جدا - اکبر فرخ فر و ماه لقای حسین... یاور و همسنگرش ساقی و آب آورش - دست و سر و جان خویش کرد فدای حسین... قاسم گلگون کفن نوگل باغ حسن - خون مطهر نثار کرد به پای حسین... خون گلوی علی بر فلک افشاند و گفت - صغحه ی هفت آسمان گشته منای حسین... گلپر خون خدا ریخته در کربلا - تا به ثریا رسید صوت رسای حسین... معلمی کن به گوش حلقه ی این بندگی - سرمه ی چشمان نما خاک سرای حسین... هر چه در ایام عمر شعر سرودی بدان - نیست برابر به یک قطعه رثای حسین... شاعر : حاج حبیب الله معلمی

مرغ دلم میزند پر به هوای حسین - جان و دلم می رود تا به منای حسین... خاک سر کوی او سرمه چشمان من - اشک دو چشمان من بهر عزای حسین... هر طرفی رو کنم روی دلم سوی اوست - این دل غم مبتلا محو ولای حسین... جان به عزاخانه اش گشته چو پروانه اش - ساز دل ما بود نام و نوای حسین... نور (ضیاء)م بود روح و روانم بود - کعبه مقصود من کرببلای حسین .

وظیفه کسانی که نمی توانند کربلا بروند

وظیفه کسانی که در روز اربعین، نمی توانند امام حسین را در کربلا و در کنار مرقد شریف ایشان، زیارت کنند، چیست؟ امام صادق، دراین باره می فرمایند: یا سَدیرُ، تَزورُ قَبرَ الحُسَینِ علیه السلام فی كُلِّ یومٍ؟ قُلتُ: جُعِلتُ فِداكَ لا، قالَ: فَما أجفاكُم قالَ: فَتَزورونَهُ فی كُلِّ جُمعَةٍ؟ قُلتُ: لا. قالَ: فَتَزورونَهُ فی كُلِّ شَهرٍ؟ قُلتُ: لا. قالَ: فَتَزورونَهُ فی كُلِّ سَنَةٍ؟ قُلتُ: قَد یكونُ ذلِكَ. قالَ: یا سَدیرُ، ما أجفاكُم لِلحُسَینِ علیه السلام أما عَلِمتَ أنَّ للّهِ عَزَّ وجَلَّ ألفَی ألفِ مَلَكٍ شُعثٍ غُبرٍ یبكونَ ویزورونَ لا یفتُرونَ، وما عَلَیكَ یا سَدیرُ أن تَزورَ قَبرَ الحُسَینِ علیه السلام فی كُلِّ جُمعَةٍ خَمسَ مَرّاتٍ وفی كُلِّ یومٍ مَرَّةً؟ قُلتُ: جُعِلتُ فِداكَ! إنَّ بَینَنا وبَینَهُ فَراسِخَ كَثیرَةً. فَقالَ لی: اصعَد فَوقَ سَطحِكَ، ثُمَّ تَلتَفِتُ یمنَةً ویسرَةً، ثُمَّ تَرفَعُ رَأسَكَ إلَى السَّماءِ، ثُمَّ انحو نَحوَ القَبرِ، وتَقولُ: السَّلامُ عَلَیكَ یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیكَ ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَكاتُهُ، تُكتَبُ لَكَ زَورَةٌ، وَالزَّورَةُ حُجَّةٌ وعُمرَةٌ. قالَ سَدیرٌ: فَرُبَّما فَعَلتُ فِی الشَّهرِ أكثَرَ مِن عِشرینَ مَرَّةً. (کلینی، الکافی، ج 4، ص 589) . الكافى کلینی: «اى سَدیر! قبر حسین علیه السلام را در هر روز، زیارت مى‏كنى؟». گفتم: فدایت شوم، نه، فرمود: «چه قدر جفاكارید». فرمود: «او را هفته ‏اى یك بار، زیارت مى‏كنید؟». گفتم: نه. فرمود: «در هر ماه، چه طور؟». گفتم: نه. فرمود: «در هر سال، چه؟». گفتم: گاه، چنین مى‏شود. فرمود: «اى سَدیر چه قدر به حسین علیه السلام جفا مى‏كنید آیا نمى‏دانى كه خداى عزوجل، دو هزار هزار فرشته پریشان غبارآلود دارد كه مى‏گِریند و زیارت مى‏كنند و خسته نمى‏شوند. چه مى‏شود اى سَدیر كه قبر حسین علیه السلام را در هر هفته، پنج بار و در هر روز، یك بار، زیارت كنى؟». گفتم: فدایت شوم میان ما و او فرسنگ‏ها راه است. امام علیه السلام به من فرمود: «به بالاى بام خانه ‌‏ات برو. سپس به راست و چپ، توجّه كن و آن گاه، سرت را به سوى آسمان، بالا ببر و به سوى قبر حسین علیه السلام رو كن و بگو:" السَّلامُ عَلَیكَ یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیكَ و رَحمَةُ اللّهِ و بَرَكاتُهُ : سلام بر تو، اى اباعبداللّه، سلام و رحمت و بركات خدا بر تو باد". برایت، یك زیارت نوشته مى‏شود و زیارت، [معادل‏] یك حج و عمره است». [سدیر گوید: پس از آن،] گاه در یك ماه، بیش از بیست بار، آن را به انجام مى‏رساندم.

وظیفه جاماندگان از زیارت امام حسین(ع)

همانطور که واجبات الهی برای کسانی که معذورند، جایگزین هایی دارد، زیارت سید الشهدا نیز به دلیل اهمیت و جایگاهی که دارد، از سوی خداوند جایگزین هایی بر آن قرار داده شده که هر کسی امکان حضور درکربلای حسین(ع) برایش مقدور نباشد در هر جایی بتواند از این نعمت بزرگ بهره مند گردد. جایگزین داشتن زیارت امام حسین علیه السلام لطفی از سوی خداست تا همگان فضیلت زیارتش را به دست آورند.

این جایگزین ها چند گونه هستند:

* نایب گرفتن برای زیارت آن حضرت، چه از راه دور باشد و یا نزدیک. هرچند اگر خود انسان، گام در سفر زیارت آن حضرت نهد پاداشی بیشتر و بزرگتر به دست می آورد (تهذیب الاحکام 6: 45).

* فراهم کردن توشه سفر برای زیارتگر آن حضرت؛ هرچند کسی را نایب قرار ندهد، ولی بنابر روایات، فراهم کردن نیازها و توشه سفر زیارتگر آن حضرت، چنان پرفضیلت است که گویی خود آن شخص به زیارت حسین علیه السلام رفته است (کامل الزیارات: 123).

* زیارت از دور - کسی که نمی تواند خودش به کربلا برود، می تواند زیارت نمودن از دور را جایگزین زیارت نمودن از نزدیک کند و پاداش هر دو یکسان است و با چنین زیارتی، دیگر در شمار ترک کنندگان زیارت حسین علیه السلام قرار نمی گیریم و از جفا کنندگان بر آن حضرت به شمار نمی آییم. اما کسی که می تواند به سوی زیارتگاه آن حضرت رود، اگر از دور آن حضرت را زیارت کند، از شدت ستمش بر حسین علیه السلام کاسته می شود.

زیارت نمودن حسین علیه السلام از دور

راوی از امام باقر (ع) نقل می‌کند که اگر کسی به دلیل دوری مکانی از کربلا نتوانست به زیارت اباعبدالله (ع) برود چه کند؟ امام باقر (ع) فرمودند شخص جا مانده از کربلا به یک بلندی برود؛ رو به قبله اشاره کند و به اباعبدالله (س) سلام بدهد. در روایت آمده است این شخص برای امام حسین (ع) روضه بخواند. اهل خانه اش را جمع کند و به آن‌ها بگوید، شما هم برای اربابتان گریه کنید.

* زیارت نمودن حسین علیه السلام از دور به چند شیوه انجام می شود

* شخصی زیارتگر، بر بالای بام خانه اش رود و به سوی راست و چپش نگاهی اندازد و سرش را به سوی آسمان بلند کند و سپس به سوی قبر حسین علیه السلام بایستد و بگوید: «السلام علیک یا اباعبد الله السلام علیک یابن رسول الله السلام علیک و رحمه الله و برکاته».

* بر بالای بام خانه اش رود و به نیت زیارت آن حضرت، دو رکعت نماز گزارد و به سوی حرم حسین علیه السلام اشاره نموده و به آن حضرت سلام دهد.

* حالت دیگر آن است که به نیت زیارت آن حضرت، غسل کند، آراسته ترین و پاک ترین لباس خویش را بپوشد و به مکانی بلند و به صحرا رود و رو به قبله یا رو به حرم حسین علیه السلام بایستد و یا اینکه ابتدا رو به قبله بایستد و پس از آن به حرم امام حسین علیه السلام رو کند و چنین بگوید: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مَوْلَایَ وَ ابْنَ مَوْلَایَ، وَ سَیِّدِی وَ ابْنَ سَیِّدِی، السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مَوْلَایَ، یَا قَتِیلَ بْنَ الْقَتِیلِ الشَّهِیدَ بْنَ الشَّهِیدِ، السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ، أَنَا زَائِرُکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ بِقَلْبِی وَ لِسَانِی وَ جَوَارِحِی، وَ إِنْ لَمْ أَزُرْکَ بِنَفْسِی وَ الْمُشَاهَدَهِ، فَعَلَیْکَ السَّلَامُ یَا وَارِثَ آدَمَ صَفْوَهِ اللَّهِ، وَ وَارِثَ نُوحٍ نَبِیِّ اللَّهِ، وَ وَارِثَ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلِ اللَّهِ، وَ وَارِثَ مُوسَى کَلِیمِ اللَّهِ، وَ وَارِثَ عِیسَى رُوحِ اللَّهِ وَ کَلِمَتِهِ، وَ وَارِثَ مُحَمَّدٍ حَبِیبِ اللَّهِ وَ نَبِیِّهِ وَ رَسُولِهِ، وَ وَارِثَ عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَصِیِّ رَسُولِ اللَّهِ وَ خَلِیفَتِهِ، وَ وَارِثَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَصِیِّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلِیکَ وَ جَدَّدَ عَلَیْهِمُ الْعَذَابَ فِی هَذِهِ السَّاعَهِ وَ فِی کُلِّ سَاعَهٍ، أَنَا یَا سَیِّدِی مُتَقَرِّبٌ إِلَى اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ، وَ إِلَى جَدِّکَ رَسُولِ اللَّهِ، وَ إِلَى أَبِیکَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، وَ إِلَى أَخِیکَ الْحَسَنِ، وَ إِلَیْکَ یَا مَوْلَایَ، فَعَلَیْکَ سَلَامُ اللَّهِ وَ رَحْمَتُهُ بِزِیَارَتِی لَکَ بِقَلْبِی وَ لِسَانِی وَ جَمِیعِ جَوَارِحِی، فَکُنْ یَا سَیِّدِی شَفِیعِی لِقَبُولِ ذَلِکَ مِنِّی، وَ أَنَا بِالْبَرَاءَهِ مِنْ أَعْدَائِکَ وَ اللَّعْنَهِ لَهُمْ وَ عَلَیْهِمْ أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَیْکُمْ أَجْمَعِینَ، فَعَلَیْکَ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَ رِضْوَانُهُ وَ رَحْمَتُهُ» (کامل الزیارات: 388).

آن‌گاه اندکی به‌ جانب چپ تمایل پیدا کند و رو به سوی قبر علی بن الحسین علیه ا‌السلام (و او نزد پای پدر بزرگوارش می‌باشد) نماید و به همین‌ گونه بر او سلام کند. (به جای إِلَى أَخِیکَ الْحَسَنِ، بگویی: إِلَى عَمِّکَ الْحَسَنِ)

سپس برای هر امری از امور دین و دنیا که دوست داری دعا نماید، در ادامه چهار رکعت نماز بخواند (که نماز زیارت، هشت رکعت، یا شش رکعت، یا چهار رکعت، یا دو رکعت است، و افضل آن هشت رکعت است) و سپس رو به قبله به جانب قبر ابی‌عبد‌الله علیه‌السلام چنین بگوید: «أَنَا مُوَدِّعُکَ یَا مَوْلَایَ وَ ابْنَ مَوْلَایَ وَ سَیِّدِی وَ ابْنَ سَیِّدِی، وَ مُوَدِّعُکَ یَا سَیِّدِی وَ ابْنَ سَیِّدِی یَا عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ، وَ مُوَدِّعُکُمْ یَا سَادَتِی یَا مَعْشَرَ

الشُّهَدَاءِ، فَعَلَیْکُمْ سَلَامُ اللَّهِ وَ رَحْمَتُهُ وَ رِضْوَانُهُ».

* بنابر روایات، استقبال نمودن از زائری که از کربلا بازگشته است و به دیدار او شتافتن، پاداش زیارت نمودن قبر حسین علیه السلام را دارد. منبع: شرح خصائص الحسینیه

هشدار امام صادق(ع) به کسانی که در رفتن به کربلا کوتاهی می‌کنند

قالَ الصادِقُ(علیه السلام) : «یَا عَلِیُّ! بَلَغَنِی أَنَّ قَوْماً مِنْ شِیعَتِنَا یَمُرُّ بِأَحَدِهِمُ السَّنَةُ وَ السَّنَتَانِ لَا یَزُورُونَ الْحُسَیْنَ؟ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَعْرِفُ أُنَاساً کَثِیرَةً بِهَذِهِ الصِّفَةِ، قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لِحَظِّهِمْ أَخْطَئُوا وَ عَنْ ثَوَابِ اللَّهِ زَاغُوا وَ عَنْ جِوَارِ مُحَمَّدٍ ص تَبَاعَدُوا... أَمَا إِنَّهُ مَا لَهُ عِنْدَاللَّهِ مِنْ عُذْرٍ وَ لَا عِنْدَ رَسُولِهِ مِنْ عُذْرٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ (أَمَّا الْقَرِیبُ فَلَا أَقَلَ‏ مِنْ‏ شَهْرٍ وَ أَمَّا بَعِیدُ الدَّارِ فَفِی کُلِّ ثَلَاثِ سِنِینَ فَمَا جَازَ الثَّلَاثَ سِنِینَ فَقَدْ عَقَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَطَعَ رَحِمَهُ إِلَّا مِنْ عِلَّة»؛ امام صادق(ع) به یکی از دوستانشان(علی) فرمود: شنیده‌ ام برخی از شیعیان ما هستند که دو سه سال بر آنها گذشته اما به زیارت مرقد حسین(ع) نرفته‌ اند. آن شخص پاسخ داد: آقا جان! خیلی‌ها هستند که این‌گونه‌اند. حضرت با تعجب فرمود: مگر می‌شود؟! این افراد در روز قیامت چگونه می‌خواهند جواب پیامبر(ص) را بدهند؟

در حدیث دیگری، اصحاب پرسیدند: هر چند وقت یک‌بار باید به زیارت حسین(ع) برویم؟ امام صادق(ع) فرمود: غیبت از زیارت قبر حسین(ع) نباید بیش از سه سال طول بکشد؛ در غیر این‌ صورت مورد عاق و شکایت رسول خدا(ص) قرار می‌گیرید. (کامل الزیارت/ ص296 و 297)

عزاداری برای امام حسین علیه السلام

راوی از امام باقر (ع) نقل می‌کند که اگر کسی به دلیل دوری مکانی از کربلا نتوانست به زیارت اباعبدالله (ع) برود چه کند؟ امام باقر (ع) فرمودند شخص جا مانده از کربلا به یک بلندی برود؛ رو به قبله اشاره کند و به اباعبدالله (س) سلام بدهد. در روایت آمده است این شخص برای امام حسین (ع) روضه بخواند. اهل خانه اش را جمع کند و به آن‌ها بگوید، شما هم برای اربابتان گریه کنید.

در جلد اول کامل الزیارات، صفحه ۱۱۲ آمده است، محمّد بن جعفر، از محمّد بن الحسین، از ابن ابی‌عمیر، از عبداللّه بن حسّان، از ابن ابی ‌شعبه، از عبداللّه بن غالب نقل کرده که وی گفت: بر حضرت ابی‌عبداللَّه (ع) داخل شده پس شعری در مرثیه حضرت امام حسین (ع) خواندم و وقتی به این بیت منتهی شدم: لبلیّة تسقو حسینا بمسقاة الثّری غیر التّراب. ‌به خدا قسم مصیبتی بود که آن مصیبت حسین (ع) را در آب‌خورگاه زمینی مرطوب نه خشک سیراب کرد، پس مخدّره ‌ای که در پشت پرده می‌گریست با صدای بلند فریاد زد: وا ابتاه!

در جلد اول کتاب رجال الکشی صفحه ۲۸۹ آمده است: زید شحام نقل می‌کند که گفت: ما و گروهی از کوفی‌ها در حضور امام جعفر صادق (ع) نشسته بودیم که جعفر بن عفان به حضور امام صادق(ع) مشرف شد. حضرت صادق(ع) وی را نزدیک خود جای داد و به او فرمود:‌ به من این‌طور رسیده که تو خیلی خوب درباره امام حسین (ع) شعر می‌گویی؟ گفت: آری فدای تو شوم. فرمود: پس شعر بگو! وقتی وی شعر گفت: امام صادق (ع) به‌قدری گریه کرد که اشک‌های آن حضرت به گونه‌های صورت و ریش مبارکش فرو ریخت و افرادی هم که حضور داشتند، گریان شدند. سپس حضرت صادق (ع) فرمود: ‌ای جعفر! بخدا قسم ملائکه مقرب خدا، شعر تو را که در اینجا برای امام حسین(ع) گفتی شنیدند و بیشتر از ما گریه کردند. ‌ای جعفر! خدا الساعه بهشت را بر تو واجب کرد و تو را آمرزید. آنگاه فرمود: ‌ای جعفر! آیا زیادتر از این برای تو بگویم؟ گفت: آری‌ ای مولای من. فرمود: احدی نیست که درباره مصیبت امام‌ حسین(ع) شعر بگوید و گریه کند و دیگران را گریان کند، مگر اینکه خدا بهشت را بر او واجب می‌کند و او را می‌آمرزد.

امام صادق (ع) بر سجاده خود نشسته و بر زائران و سوگواران اهل بیت، چنین دعا می‌کرد و می‌فرمود: خدایا…آن دیدگان را که اشکهایش در راه ترحم وعاطفه بر ما جاری شده و دلهایی را که بخاطر ما نالان گشته و سوخته و آن فریادها و ناله هایی را که در راه ما بوده است، مورد رحمت قرار بده. (بحار الانوار، ج ۹۸)

امام صادق علیه السلام روزی به ابوهارون مکفوف فرمود: برایم شعری در رثاء حسین علیه ‌السلام بخوان. ابوهارون شعر را به صورت ساده و دکلمه‌ وار خواند. حضرت فرمود: همانطور که در مجالستان با سوز و گداز می‌خوانید، بخوان! ابوهارون برای حضرت روضه خواند. حضرت گریست سپس فرمود: دوباره بخوان! شاعر این بار که روضه خواند دید از پشت پرده صدای شیون زنان نیز شینده می‌شود. (وسائل الشیعة ۱۰/۴۶۵)

ابی‌عُماره شاعر نبود، مُنشِد (مداح) بود. به خانه امام صادق علیه ‌السلام می‌رفت و برای ایشان روضه می‌خواند. یک روز امام صادق به او فرمود:یکی از شعر های سفیان عبدی در رثای حسین علیه ‌السلام را برایم بخوان. اباعماره خواند و امام گریست. دوباره خواند و دوباره امام گریست. بارها خواند و بارها امام گریست. آنقدر خواند که صدای شیون از همه‌ جای خانه بلند شد! (وسائل الشیعة ۱۰/۴۶۶)

امام صادق علیه‌ السلام یک بار به جعفر بن عفاء طائی فرمود: جعفر، شنیده‌ ام درباره حسین علیه ‌السلام شعرهای خوبی می‌گویی! جعفر گفت: آری و یکی از شعرهای خودش را خواند و امام گریست و همه اطرافیان امام گریستند. سپس به ایشان فرمود: جعفر به خدا قسم فرشتگان مقرّب خدا در اینجا حاضر شدند، تو را نگریستند و روضه‌ ات را شنیدند و با ما گریستند و در همین لحظه بهشت بر تو واجب شد! (وسائل الشیعة ۱۰/۴۶۴)