روضه روزهشتم محرم بیاد علی اكبرعلیه السلام

روضه روزهشتم محرم بیاد علی اكبرعلیه السلام

اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یا حُسَینَ بْنَ عَلِىٍّ أَیهَا الشَّهِیدُ یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ یا حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ یا سَیدَنَا وَ مَوْلانَا اِ نَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَى اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَینَ یدَىْ حَاجَاتِنَا یا وَجِیها عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعْ لَنَا عِنْدَ اللَّهِ وَ اَ لسَّلامُ عَلَیكَ یا عَلِی الاكبر

جوانان بنی هاشم بیایید - علی را بر در خیمه رسانید

بگویید مادرش لیلا بیا ید - تما شای علی اکبر نما ید

زمین کربلا در شور و شین است - سر اکبر به دامان حسین است

پدر از دیدگانش خون روان بود - پسر از گیسوانش خون روان بود

تیر به گلو یش زدن، یه ضربه به فرقش، اسب رفت وسط لشگر هر کی ضربه می زد

جای بر گشتن به خیمه رفت سوی کوفیان - گوییا این بوده تنها آرزوی کوفیا ن

راه وا کردن تا که اکبر بیاید بینشان - عقده ای دیرینه وا شد از گلوی کوفیان

جزر و مد تیغ و شمشیر عدو بی سا بقه است - شد پر از خون علی اکبر سبوی کوفیان

بعد از آنکه جای سالم در تنش دیگرنماند - صحبت از مرگ حسین شد گفتگوی کوفیان

دشمنی با هر که رنگ و بویی از حید ر گرفت - برعلی سوگند بوده خلق و خوی کوفیان

گوییا زهرا به دنبال علی در کوچه هاست - دخت حیدر، می دود گریان به سوی کوفیان

رفت تو دل لشگر بدنش را ریز ریز کردند، رو زمین افتاد بابا رو صدا کرد، ابتا جدم مرا سیراب کرد، حسین مثل باز شکاری، کنار علی رفت از اسب پایین اومد لحظه های آخر علی بود، با انگشت لخته خون را در آورد، علی نفس کشید، سر رو تو بغل گرفت، بابا رفتی غریب شدم، ولدی علی، صورت به صورت علی گذاشت ،صدا نیومد، کف زدن کنار حسین تمام شد یه وقت دیدن خانمی میاد، میگه وای برادرم وای پسر برادر،م گفتن یقین مادرش گفتن نه عقیله بنی هاشم زینبه :گفت داداش قربونت پا شو، خدا صبرت بده، (حسین هم به امام حسن گفت کنار مادر) نگاه کرد به زینب، افتاد رو زمین، علی چرا بدنت این جور شده، ابی عبدالله دست برد بدن را بردارد، دید نمیشه ،اربا اربا شده، گفت جوانان بنی هاشم بیا یید

خیز بابا تا از این صحرا رویم - تا به سوی خیمه ها بابا رویم

این بیابان جای خواب ناز نیست - ایمن از صیاد تیر انداز نیست

خیز بابا آبرویم را بخر - عمه را از بین نا محرم ببر

متن روضه شهادت حضرت علی اكبر علیه السلام-مرحوم فلسفی

عمرسعد دچار شکنجه وجدان شد، روزش را سیاه کرد، به بیماری روانی گرفتار شد، در رختخواب کشتنش، امام حسین علیه السلام نفرینش کرد، علی اکبر رفت میدان امام فرمود: خدایا شبیه ترین مردم به پیامبر را فرستادم ،عمر سعد خدا رحم تو را قطع کند، زمانی كه ابی عبدالله الحسین علیه السلام صدای ابتا علی اكبر را وسط میدان شنید، آقا با عجله کنار کشته علی رسید، نشست خون از دهان علی پاک کرد، خم شد و صورت به صورتش گذاشت، علی جان:رفتی و من تنها شدم، روز عا شورا مصا ئب برای امام حسین لحظه ای بود، ولی غم علی سخت بود، چون اول شهید آل هاشم است، لشگر دید صورت حسین روی صورت علی است چرا آقا نعش علی را به خیمه نبرد، رو کرد به خیمه جوانان بنی هاشم بیایید علی را به خیمه ببرید، بعضی میگن پدر ناتوان بود، ولی حسین قوی تر از این حر فها است، با همه حوادث منطقش را از دست نداد، عذر شرعی پیدا کرد که بدن را نیاورد، دو بدن را به خیمه نبرد یکی علی اکبر علیه السلام ویکی اباالفضل علیه السلام چرا اباالفضل علیه السلام را نبرد. بنی اسد به امام سجاد علیه السلام عرض کردند،بدنی کنار علقمه چاک چاک است، نمی شود برداشت ،هر طر فی برداریم طرف دیگر می افتد، قبر عبا س همان جا بود که به زمین افتاد ، علی اکبر هم قطعه قطعه بود، ارباً اربا شد، این کار یک نفر نبود، لذا فرمود جوانان همه بیایید بدن علی را به خیمه ببر ید.

قربان اسماعیل ذبیح کربلا

امام حسین(ع) ایستاده، صحابه همه کشته شده اند. فقط جوان های بنی هاشم مانده اند یک وقت آن شاهزاده جوان جلو امد،اجازه میدان خواست. اول شهید از دودمان آل هاشم در کربلا این پسر است. هر کس می امد و از امام حسین(ع) اجازه میدان می گرفت آقا مقداری او را معطل می کرد. اما تا پسرش گفت: بابا بروم؟ صدا زد: علی! برو بابا! چون برای خداست از بنی هاشم اول پسرش برود. روانه میدان شد. جوان های بنی هاشم می گویند: همین که این آزاده رفت،یک وقت دیدم حسین(ع) بی اختیار از میان بیرون آمد، یک نگاه به قد و بالای پسرش کرد. این پیرمرد محاسنش را به دست گرفت و فرمود: خدایا! شاهد باش پسری به جنگ دشمن می رود که خَلقاً و خُلقاً و منطقاً شبیه ترین مردم به پیغمبرت(ص) است.

سرو بالایی به صحرا می رود - قامتش بین تا چه زیبا می رود

می رود بر راه و در اجزای خاک - مُرده می گوید مسیحا می رود

علی طرف میدان رفت. این شیر بیشه شجاعت،شمشیر به دست گرفت و صد وبیست نفر از شجاعان دشمن را روی خاک انداخت. مگر آنها دستهایشان را با زنجیر بسته بودند که علی اکبر برود و به راحتی آنها را بکشد؟ آقا! آنها هم شمشیر داشتند این جوان چقدر شجاع است! صد و بیست تن را به خاک ریخته است. برگشت سوی خیمه ها، صدا زد: بابا! تشنگی مرا کشت؛ العطش قد قتلنی و ثقل الحدید أجهدنی. امام حسین(ع) فرمود: بُنی هات لِسانَک؛ پسرم! زبانت را جلو بیاور! اما از اینجا به بعد ارباب مقاتل نوشته: امام حسین(ع) انگشتر عقیقش را در آورد و روی زبان علی(ع) گذاشت و فرمود: بابا! بمک تشنگی ات کم می شود.

مرحوم محتشم کاشانی این را به شعری در آورده است: بودند دیو و ددّ همه سیراب و می مکید - خاتم زقطح آب،سلیمان کربلا.

یکی از ارباب مقاتل نوشته: امام حسین(ع) زبان پسرش را طلبید تا در دهانش بگذارد. امام حسین(ع) با این کار خواسته بگوید: بابا! ببین من از تو تشنه ترم. اما یک خوش ذوق دیگری استنباط عالی کرده، چقدر زیبا،یکی از نویسنده ها نوشته: به عقیده من هدف آقا امام حسین(ع) هیچ کدام از اینها نبوده است. پس هدف امام حسین(ع) چه بوده است؟ می گوید: عقیده من این است وقتی خدا به آدم پسر می دهد،بابا بچه اش را بغل می کند، بوسش می کند. پسر وقتی دو،سه ساله می شود کمتر می بوسدش. پسر وقتی چهار ، پنج ساله می شود. بابا کمتر می بوسدش پسر وقتی هفت، هشت ساله می شود کمتر بوسش می کند. پسر وقتی ده، دوازده ساله می شود بابا کمتر او را می بوسد. پسر وقتی یک جوان رشیدی می شود بابا خیلی دوستش دارد ولی رویش نمی شود و خجالت می کشد که او را بغل کند. این مرد نوشته: من خیال می کنم حسین(ع) دنبال بهانه می گشت و می خواست لبهای پسرش را ببوسد. پسرش را در بغل گرفت. آی میوه دلم، پسرم، علی اکبرم. بابا : گه دلم پیش تو و گه پیش اوست - رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست.

مرتبه دوم علی به طرف میدان رفت. یک دفعه حال حسین(ع) منقلب شد. آخه علی را کشتند. همه بگویید حسین! حسین!..... « صلی الله علیکم یا أهل بیت النبوة »

سه بارجان دادن اباعبدالله

مرحوم شیخ جعفر شوشتری می گوید: سه جا وقتی امام حسین (علیه السّلام)، علی اکبر (علیه السّلام) رو فرستادند، داشت جون می داد:

دفعه ی اول وقتی علی اذن میدان گرفت، خواست بره میدان، رنگ بر صورت حسین (علیه السّلام) نبود، چند قدم پشت سر علی راه می رود، دست به محاسن می کشه، می گوید: «لا حَول و لا قوه الّا بالله ... » پسرم ! کمی آهسته تر برو، کمی بیشتر نگاهت کنم.

بار دوم، وقتی که برگشت از میدان صدا زد: «یا ابتا العطش قد قتلنی » عطش منو داره می کشه، ابی عبدالله زبان در دهان علی گذاشت، وقتی علی اکبر دید زبان بابا از او خشک تره خجالت کشید، آنجا هم حسین (علیه السّلام) می خواست جان بدهد.

بار سوم مرحوم شوشتری می گه آن لحظه ای بود که ابی عبدالله دم در خیمه قدم می زد، (خدایا چه بر سر پسرم می آید) یه دفعه دید صدای علی داره میاد، ناسخ التواریخ می گه، تا صدای علی را شنید سواراسب شد،به بالای سرعلی آمد.وقطّعوهُ سیوفهُ ارباً اربا.هفت مرتبه صدا زد: ولدی ولدی...

آنجا لشگر یه لحظه فکر کردند حسین جان می ده، گفتند: هم پسر را کشتیم و هم پدر رو، لذا لشگر کف زدند ... (منبع:كتاب گلواژه های روضه)

دور چون بر آل پیغمبر رسید

اَ لسَّلامُ عَلَیكَ یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یا حُسَینَ بْنَ عَلِىٍّ أَیهَا الشَّهِیدُ یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ یا حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ یا سَیدَنَا وَ مَوْلانَا اِ نَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِكَ إِلَى اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاكَ بَینَ یدَىْ حَاجَاتِنَا یا وَجِیها عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعْ لَنَا عِنْدَ اللَّهِ وَ اَ لسَّلامُ عَلَیكَ یا علی الاَكبر

دور چون بر آل پیغمبر رسید - اولین جام بلا اكبر چشید

اكبر آن آئینه رخسار جد - هیجده ساله جوان سر و قد

در مناى طف ذبیح بى بدا - ذبح اسمعیل را كبش فدا

برده در حسن ازمه كنعان گرو - قصه هابیل ویحیى كرده نو

دید چون خصمان گروه‏اندر گروه - مانده بى یاور شه حیدر شكوه

با ادب بوسید پاى شاه را - روشنائى بخش مهر و ماه را

كاى زمان امر كن در دست تو - هستى عالم طفیل هست تو

رخصتم ده تا وداع جان كنم‏ - جان در این قربانكده قربان كنم‏

چند باید دید یاران غرق خون - خاك غم بر فرق این عیش زبون

چند باید زیست بى روى مهان‏ - زندگى ننگست زین بس درجهان

و اهلم اى جان فداى جان تو - كه كنم این جان بلا گردان تو

بی تو ما را زندگى بى حاصل است - كه حیات كشور تن بادل است

تو همى مان كه دل عالم توئى - مایه عیش بنى آدم توئى‏

دارم اندر سر هواى وصل دوست - كه سرا پاى وجودم یاد اوست

وصل جانان گرچه عودو آتش است - لیك من مستسقیم آبم خوشست‏

وقت آن آمد كه ترك جان كنم - رو به خلوتخانه جانان كنم‏

شاه دستار نبى بستش به سر - ساز وبرگ جنگ پوشاندش ببر

كرد دستارش دو شقه از دوسو - بوسه‏ها دادش چوقربانى بر او

گفت بشتاب اى ذبیح كوى عشق - تا خورى آب حیات از جوى عشق‏

امام عرض کرد: خدایا! بر این گروه ستمگر گواه باش که اینک جوانى به مبارزه با آنان مى‏رود که از نظر صورت و سیرت و گفتار، شبیه‏ترین مردم به رسول تو، حضرت محمّد صلى الله علیه و آله است.

حضرت على بن الحسین علیه السلام (على اکبر) اولین فرد از بنى هاشم بود که آماده نبرد شد.

او زیباترین و خوشخوترین مردم بود. سنّ شریف آن حضرت را در هنگام شهادت 19 سال یا 18 سال و به روایتى 25 سال نوشته‏اند.

علی اکبر، اوّلین شهید از آل ابى طالب است که روز عاشورا نزد پدر گرامى ‏اش آمد و اذن میدان طلبید. امام علیه السلام بى درنگ به او اجازه فرمود و در همان حال ناامید از حیات او، به قامت رعنایش نگریست و باران اشک از دیدگانش فرو ریخت.

هنگامى که امام علیه السلام به چهره نورانى فرزندش «على اکبر» نگریست، سر به سوى آسمان برداشت و عرض کرد: «اللَّهُمَّ اشْهَدْ عَلى‏ هؤُلاءِ الْقَوْمِ، فَقَدْ بَرَزَ إِلَیهِمْ غُلامٌ اشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلْقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله، کُنَّا إِذَا اشْتَقْنا إِلى‏ نَبِیکَ نَظَرْنا إِلى‏ وَجْهِهِ، اللَّهُمَّ امْنَعْهُمْ بَرَکاتِ الْأَرْضِ، وَ فَرِّقْهُمْ تَفْریقاً، وَ مَزِّقْهُمْ تَمْزیقاً، وَ اجْعَلْهُمْ طَرائِقَ قِدَداً، وَ لا تُرْضِ الْوُلاةَ عَنْهُمْ أَبَداً، فَإِنَّهُمْ دَعَوُونا لِینْصُرُونا ثُمَّ عَدَوا عَلَینا یقاتِلُونَنا». خدایا! بر این گروه ستمگر گواه باش که اینک جوانى به مبارزه با آنان مى‏رود که از نظر صورت و سیرت و گفتار، شبیه‏ترین مردم به رسول تو، حضرت محمّد صلى الله علیه و آله است. ما هر زمان که مشتاق دیدار پیامبرت مى‏شدیم، به چهره او مى‏نگریستیم. خدایا! برکات زمین را از آنان دریغ ‏دار، و اجتماع آنان را پراکنده و متلاشى ساز و آنان را گروه‏هاى مختلف و متفاوتى قرار ده، و والیان آنها را هیچگاه از آنان راضى مگردان! که اینان ما را دعوت کردند تا به یارى ما برخیزند ولى اینک ستمکارانه به جنگ با ما برخاستند». پس امام علیه السلام رو به عمر بن سعد کرده، فریاد زد: «مالَکَ؟ قَطَعَ اللَّهُ رَحِمَکَ! وَ لا بارَکَ اللَّهُ لَکَ فِی أَمْرِکَ، وَ سَلَّطَ عَلَیکَ مَنْ یذْبَحُکَ بَعْدی عَلى‏ فِراشِکَ، کَما قَطَعْتَ رَحِمی وَ لَمْ تَحْفَظْ قَرابَتی مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله» خدا نسل تو را ریشه کن کند و به هیچ کارت برکت ندهد و بر تو کسى را چیره سازد که سرت را بعد از من در بستر از تن جدا سازد، همان گونه که تو رشته رحم مرا قطع کردى، و پیوند مرا با رسول خدا نادیده گرفتى!». آنگاه امام با صداى رسا این آیه را تلاوت کرد: «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى‏ آدَمَ وَنُوحاً وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ ذُرِّیةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ»؛ خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برترى داد، آنها فرزندان (و دودمانى) بودند که (از نظر پاکى و تقوى و فضیلت) بعضى از بعضى دیگر گرفته شده بودند و خداوند شنوا و داناست. در این هنگام على اکبر بر سپاه اموى حمله کرد در حالى که این رجز را مى‏خواند:

أنَا عَلىُّ بْنُ الْحُسَینِ بْنِ عَلِىٍّ / نَحْنُ وَ بَیتِ اللَّهِ اوْلى‏ بِالنَّبِىِ‏ / وَاللَّهِ لَایحْکُمُ فِینَا ابْنُ الدَّعِىِّ / أَطْعَنُکُمْ بِالرُّمْحِ حَتّى‏ ینْثَنی‏ / أَضْرِبُکُمْ بِالسَّیفِ أَحْمی عَنْ أبی / ضَرْبَ غُلامٍ هاشِمِىٍّ عَلَوی‏. منم على، پسر حسین فرزند على، به خانه خدا سوگند! ما به رسول خدا از همه کسى سزاوارتریم. به خدا سوگند! پسر زیاد را نمى‏رسد که درباره ما حکم کند. آنقدر با نیزه بر شما بزنم تا کج شود، در حمایت از پدرم، با شمشیر بر شما ضربت فرود آورم ضربتى چون ضربت جوان هاشمى علوى. پس از آن بر سپاه دشمن تاخت و بسیارى از آنان را به هلاکت رساند به گونه‏اى که دشمن از کثرت کشته‏شدگان به فغان آمد. با آن که تشنگى بر آن حضرت چیره شده بود یکصد و بیست نفر را به خاک افکند، و در حالى که زخم‏هاى زیادى برداشته بود، نزد پدر آمد و عرض کرد: «یا أبَهْ! ألْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنی، وَ ثِقْلُ الْحَدیدِ أَجْهَدَنی، فَهَلْ إِلى‏ شَرْبَةٍ مِنْ ماءٍ سَبِیلٌ أَتَقَوّى‏ بِها عَلَى الْأَعْداءِ» پدر جان! تشنگى مرا از پاى درآورد و سنگینى سلاح ناتوانم ساخت. آیا جرعه آبى هست که بتوانم بنوشم و به جنگ ادامه دهم؟!

امام علیه السلام فرمود: «یا بُنَىَّ یعِزُّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ عَلى‏ عَلِىٍّ وَ عَلى‏ أَبیکَ، أَنْ تَدْعُوهُمْ فَلا یجیبُونَکَ، وَ تَسْتَغیثَ بِهِمْ فَلا یغیثُونَکَ، یا بُنَىَّ هاتِ لِسانَکَ» پسر جان! چقدر بر حضرت محمّد و على و پدرت، ناگوار است که آنان را بخوانى ولى پاسخى به تو ندهند و از آنان یارى بطلبى ولى یاریت نکنند. اى فرزندم! زبان خود را نزدیک آر! آنگاه ‏امام علیهالسلام زبان على‏اکبر را در دهان گرفت و مکید و انگشتر خود را به او داد و فرمود: «خُذْ هذَا الْخاتَمَ فی فیکَ وَ ارْجِعْ إِلى‏ قِتالِ عَدُوِّکَ، فَإِنّی أَرْجُو أَنَّکَ لا تُمْسی حَتّى‏ یسْقِیکَ جَدُّکَ بِکَأْسِهِ الْأَوْفى‏ شَرْبَةً لا تَظْمَأُ بَعْدَها أَبَداً» این انگشتر را در دهانت بگذار و به نبرد با دشمن بازگرد امیدوارم که هنوز به شب نرسیده جدّت رسول خدا با جامى سرشار از شربت بهشتى تو را سیراب سازد، به گونه ‏اى که پس از آن هرگز تشنه نگردى! (اعیان الشیعه، ج 1 ص 607 ؛ فتوح ابن اعثم، ج 5 ص 207 ؛ بحارالانوار، ج 45 ص 42)

زینب درآ ز خیمه،بین نعش اکبر آمد

زینب درآ ز خیمه،بین نعش اکبر آمد - در خیمه گه ز میدان صدپاره پیکر آمد

ادامه ی نوحه:

زینب ز داغ اکبر پشت حسین شکسته - از تیغ وتیروخنجر پشت حسین شکسته

زینب ببین جوانم چشم از جهان ببسته - بر جسم نوجوانم تیر ستم نشسته

با فرق مُنشَق اکبر شِبهِ پیمبر آمد

اهل حرم دویدند ازخیمه گاه بیرون - با آه وناله وغم،با قلب ها ی محزون

منشق سرعلی و روی مه اش پُرازخون - از دشت کربلا شد فریادشان به هامون

چون غرق خون جوان ِآن شاه اطهر آمد

سرتا به پا پرازخون دیدند فرق اکبر - برقلب زار بابش داغش فکنده آذر

ابر روان دریده آن تارُک منوّر - از ضرب تیغ ِبیداد چون مُنقَذ ِستمگر

ازآه قلب زینب غوغای محشر آمد

ای نور دیدگانم ،زیبا جوانم اکبر - ای طاقت وتوانم،آرام جانم اکبر

ای قوّت لسانم،بنگر فغانم اکبر - بعد ازرخ نکویت سیر ازجهانم اکبر

ز رفتن تو رود جانم از بدن بیرون

روز عاشورا وقتی اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد، امام حسین چهره به آسمان گرفت و گفت " اللهم اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الی رؤیة نبیک نظرنا الیه...".

یكی از مصائب سخت سید الشهداء در روز عاشورا شهادت فرزند بزرگوارش حضرت علی اكبر بود جوانی كه از نظر خلقت و اخلاق نیكو و فصاحت كلام چون جدش رسول خدا و از حیث شجاعت همچون علی مرتضی بود. روز عاشورا وقتی اصحاب بشهادت رسیدندو نوبت به بنی هاشم رسید ، نقل كردند اولین نفر از بنی هاشم حضرت علی اكبر آمد نزد پدر بزرگوار اجازه میدان گرفت همینكه علی به سمت میدان روانه شد امام یك نگاه مایوسانه به جوانش كرد و گریه كرد محاسن شریف خود را بجانب آسمان بلند : خدایا تو شاهد باش شبیه ترین جوانانم به پیغمبررا به جنگ این قوم فرستادم.

ز رفتن تو رود جانم از بدن بیرون - دوباره زنده شوم به نزدم آیی چون

غم فراق تو در قلب من نمیگنجد - چه انتظار شكیبایی از دل پر خون

علی اكبر وارد میدان شد آنقدر شجاعانه می‌جنگید كه ضجه‌ی لشكر را بلند كرد به روایتی 120نفر را به خاك مذلت كشاند آمد خدمت امام عرض كرد بابا تشنگی مرا كشت آیا ممكن است شربت آبی به من دهی آقا گریه كرد و فرمود فرزندم جنگ كن ساعتی دیگر از دست جدت رسول خدا سیراب خواهی شد بنقلی هم فرمود پسرم زبانت را در كام من بگذار

(شاید خواست بفرماید پدرت از تو تشنه تر است) علی اكبر دوباره به میدان برگشت وبسیاری از دشمن را كشت تا آنكه مُرَّة بْنِ مُنْقِذ نیزه‌ای بر آن جناب زد وآقا را از پا در آورد بروایتی هم دیگران آمدند با شمشیرهای خود به آن حضرت زدند دیگر علی اكبر از پا در آمده بود دست خود را به گردن اسب انداخته بود اسب او را به میان لشكر دشمن برگرداند هر كس از جانبی ضربتی زد تا بدن علی پاره پاره شد صدا زد یا ابتاه علیك منی السلام هذا جدی رسول الله یقرئك السلام ویقول عجل القدوم الینا(یعنی پدر جان سلام بر تو باد این جدم رسول خدا است به شما سلام میر ساند ومی گوید هر چه زودتر به نزد ما بیا) امام با عجله آمدند علی اكبر را به آن حال دید گریه بسیاری كرد صورت به صورت علی اكبر گذاشت : قَتَلَ اللَّهُ قَوْماً قَتَلُوكَ مَا أَجْرَأَهُمْ عَلَى الرَّحْمَنِ وَ عَلَى رَسُولِهِ ... عَلَى الدُّنْیا بَعْدَكَ الْعَفَا

زبوستان ولایت گلی زدستم رفت - خدا به داد دلم رس علی زدستم رفت

خدا بسوز دلم ، واقفی که جانم رفت - زجان عزیزترم اکبر جوانم رفت

بمیدان چون که میرفت آن جوان آهسته آهسته - زجسم شه برون میرفت جان آهسته آهسته

چنان هجران او بر قلب شاهنشه گران آمد - که پشت شاه خم شد چون کمان آهسته آهسته

حسین آن شمع خلوتگاه اسرار خداوندی - تبسم بر لب و اشکش روان آهسته آهسته

ا ما م ع و علی اكبر پسرش بین راه مکه وکربلا

امام حسین ع درمنزل قصر بنی مقاتل دراواخر شب دستور داد جوانان مشكها را پر ا ز آ ب كردند و بسوی منزل بعدی حركت نمودند و به هنگا می كه قافله د ر حركت بود صد ای امام بگوش رسید كه كلمه ا ستر جاع را مكرربرزبا ن می را ند و می فرمو د : ا نا لله و ا نا ا لیه راجعون والحمدالله رب العالمین حضرت علی اكبر فرزند د لیر آ ن حضرت ا ز ا نگیزه ا ین استر جاع سئوال نمود : امام ع اینچنین پاسخ داد:انی خفقت برا سی فعن لی فارس و هو یقول القوم یسرون وا لمنا یا تسری ا لیهم فعلمت ا نها ا نفسا نعیت ا لینا .حضرت علی ا كبرعرضه داشت :لا ا را ك ا لله بسوء ا لسنا علی ا لحق ا ما م ع فرمود : بلی وا لله ا لیه مرجع ا لعبا د علی اكبر عرضه داشت .اذا لا نبا لی ان نموت محقین . ا ما م ع او را د عا نمود و فرمود : جزاك الله من ولد خیرماجزی ولداعن والده« سخنان حسین بن علی ع /172»

چون به میدان ز حرم اكبر رفت

مـوقـع رفتن على اكبر به میدان , سیدالشهدا(ع ) نگاه مایوسانه اى به دنبال جوانش كرد واشك در چـشـمـانـش جارى شد وگریه كرد: (نظر الیه نظرة ایس منه وارخى عینیه وبكى ثم قال : اللهم اشهد فقد برز الیهم غلام اشبه الناس خلقا وخلقاومنطقا برسولك)

چون به میدان ز حرم اكبر رفت - روح از جسم حرم یكسر رفت .

همه گفتند كه پیغمبر رفت .

زان طرف مرگ به استقبالش - زین طرف چشم حسین دنبالش .

من نگویم مرو اى ماه , برو - لیك قدرى بر من راه برو.

اى جگر گوشه من اى پسرم - هیچ دانى كه چه آرى به سرم .

مرو این گونه شتابان ز برم - قدرى آهسته من آخر پدرم .

نه همین از پى خود مى كشیم - اى مسیحا نفسى مى كشیم .

مـدتـى جـنگید تا به وسیله تیرى كه (منقذ بن مره عبدى) به طرف حضرت على اكبر پرتاب كرد, به شهادت رسید: (فنادى یا ابتاه ! علیك منی السلام , هذا جدی یقرؤك السلام ویقول لك عجل القدوم علینا)

رنگ خود باخت زبانگ پسرش - ز آنكه دانست چه آمد به سرش .

تا به من بانگ تو در خیمه رسید - دید زینب ز رخم رنگ پرید.

آمدم با چه شتابى سویت - خواستم زنده ببینم رویت .

فوضع خده على خده .

سپه كوفه همه استاده - به تماشاى شه وشه زاده .

شه روى نعش على افتاده - همه گفتند حسین جان داده .

به یقین جان حسین برلب بود - آنكه جان داد به او زینب بود.

شعر: از على انسانى .

چون امام حسین (ع ) فریاد حضرت على اكبر(ع) را شنید با عجله آمد وبر بالین جوانش قرار گرفت وفرمود : (قـتـل اللّه قـوما قتلوك یا بنی ! فما اجراهم على اللّه وعلى انتهاك حرمة الرسول (ص) ثم استهلت عیناه ب الدموع وقال : على الدنیا بعدك العفا)

حـمـید بن مسلم مى گوید: ناگاه زنى از خیمه بیرون آمد وفریاد مى زد: (یاحبیباه , یابن اخیاه , فسالت عنها فقالوا هذه زینب بنت علی (ع) فجات حتى انكبت على ه فجا الحسین الیها واخذ بیدها الى الفسطاط ورجع فقال لفتیانه احملوا اخاكم فحملوه من مصرعه ) .

نـظـام وفا (م1343) در اشعارش مى گوید جناب على اكبر نه فقط تشنه آب بود,بلكه تشنه دیدار پدر هم بود :

تشنه بود آرى ولیكن بیشتر - تشنه بودش دل , به دیدار پدر

گفت باب از عطش بگداختم - سویت اى بحر حقیقت تاختم

شه زبان خود نهادش در دهان - از یم عشق بزد آبى به جان

گفت هان ! آهنگ رفتن ساز كن - بار دیگر كارزار آغاز كن

جد تو, دیده به سویت بسته است - منتظر در راه تو بنشسته است

تا كند سیرابت اى پژمرده جان - كو بود ساقى بزم عاشقان

اشعارمرثیه علی اکبرعلیه السلام

جوانان بنی هاشم بیائید - علی رابردرخیمه رسانید

جوانان بنی هاشم – بیائیدازحرم بیرون

فتاده اكبرم اینك – به میدان باتنی پرخون

كنارنعش اواینك – بگویم بادلی محزون